Historia Biblioterapii

HISTORIA

Pojęcie biblioterapii sięga korzeniami czasów starożytnych. W bibliotece w Aleksandrii widniały już słowa: "Lekarstwo na umysł". W 1272 r. w szpitalu Al.-Mansur w Kairze stosowano czytanie Koranu w ramach terapii, w Europie w XVIII wieku włączono pobożne teksty do programów leczenia psychicznie chorych: w 1802 r. Beniamin Rush zalecał czytanie książek świeckich w celach terapeutycznych.
Biblioterapia jako dyscyplina naukowa nie ma długiej tradycji, choć - jak podaje bibliotekoznawca z krakowskiej WSP Lidia Ippoldt - termin ten pojawił się po raz pierwszy w Polsce już w latach trzydziestych dwudziestego wieku; określano nim "działalność terapeutyczną, w której główne narzędzia działania stanowi książka". Pojęcie biblioterapii zostało przypomniane w latach sześćdziesiątych. W "Encyklopedii wiedzy o książce" z 1971 r. czytamy: "biblioterapia - stosowanie lektury książek i innych materiałów drukowanych jako środka terapeutycznego w leczeniu chorych". Według "Encyklopedii współczesnego bibliotekarstwa polskiego" z 1976 r. biblioterapia to "dział psychologii czytelnictwa znajdujący się również w sferze zainteresowań medycyny, pedagogiki i socjologii".
Wyjaśnienie dwóch greckich słów : biblion - książka i therapeo - leczę tworzy najprostszą definicję biblioterapii: leczenie książką. Szersze definicje wskazują na rolę pomocy psychicznej, świadczonej za pośrednictwem lektury, w opanowywaniu doraźnych reakcji chorego i rozwiązywaniu jego problemów życiowych, zwłaszcza w sytuacji choroby, zmian w zachowaniu, zaburzeń systemu nerwowego i psychiki.
Podstawy biblioterapii stworzył N.A. Rubakin, który od 1919r. w Instytucie Bibliopsychologii w Lozannie zapoczątkował badania nad reakcjami indywidualnych czytelników.
Biblioterapia traktowana jest jako działanie terapeutyczne oparte o stosowanie materiałów czytelniczych rozumianych jako środek wspierający proces terapeutyczny w medycynie. Jest rodzajem psychicznego wsparcia, pomocy w rozwiązywaniu osobistych problemów, rodzajem oparcia w procesie osiągania bezpieczeństwa, może być środkiem do realizacji potrzeb.